Historia rozwoju badań endoskopowych

Jednym z najczęściej obecnie wykonywanych badań diagnostycznych w gastrologii i chirurgii jest badanie endoskopowe. Przy wykorzystaniu odpowiedniej aparatury pozwala ono na zajrzenie w głąb ludzkiego ciała bez konieczności dokonywania ingerencji chirurgicznej. Historia badań z wykorzystaniem różnego rodzaju wzierników zaczyna się praktycznie pod koniec XVIII wieku, kiedy to aczęto konstruować pierwsze, bardzo prymitywne przyrządy.

Obecnie możemy korzystać z zaawansowanych technologicznie aparatów, które do minimum ograniczają dyskomfort pacjenta oraz możliwość przypadkowych uszkodzeń, oferując za to coraz większe możliwości, nie tylko diagnostyczne, ale i operacyjne.

Wstrząs spowodowany utratą krwi

Wstrząs – definicja

Wstrząs to stan, w którym następuje i utrzymuje się przez jakiś czas niedostateczne w stosunku do potrzeb organizmu zaopatrzenie komórek w tlen i substancje energetyczne – następuje to mimo uruchomienia wszystkich mechanizmów obronnych. Stan ten prowadzi do wystąpienia nieprawidłowych przemian chemicznych w komórkach. Powstanie nierównowagi w pomiędzy zaopatrzeniem a zapotrzebowaniem może być wywołane przez wiele czynników, przy czym poszczególne z nich mogą doprowadzić do różniących się od siebie odmian wstrząsu. Jest to o tyle istotne, że pierwotny czynnik ma znaczenie dla wyboru właściwego leczenia.

Przygotowanie pacjenta do operacji

Cel przygotowania do operacji

Przygotowanie pacjenta do operacji ma za zadanie uzyskanie dobrego stanu ogólnego oraz wyrównanie zaburzeń metabolicznych i czynności narządów na tyle, na ile jest to możliwe w konkretnej sytuacji chorobowej. Jest to o tyle istotne, że odpowiednie przygotowanie przed operacją może mieć decydujące znaczenie dla końcowego wyniku leczenia.

W przygotowaniu przedoperacyjnym można wyróżnić dwa etapy, to jest ocenę stanu chorego i leczenie przedoperacyjne oraz przygotowanie chorego pod względem psychicznym i fizycznym.

Przygotowanie chirurga do operacji

Chirurg przed operacją

Leczenie chirurgiczne, po przeprowadzeniu wywiadu i postawieniu diagnozy często wiąże się z koniecznością przeprowadzenia zabiegu operacyjnego. Wymaga on właściwego przygotowania ze strony lekarza operatora, począwszy od odpowiednich predyspozycji psychicznych, przez niezbędną wiedzę, aż do elementów czysto fizycznych i technicznych związanych z przygotowaniem samej sali operacyjnej i lekarza. W tym artykule zostanie poruszona właśnie ta ostatnia kwestia.

Przed wejściem na salę operacyjną chirurg powinien założyć przeznaczoną do tego odzież ochronną, w której skład powinny wchodzić ubranie, obuwie i nakrycie głowy. Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że ubiór ten powinien być wykorzystywany jedynie na bloku operacyjnym. W operacji nie mogą uczestniczyć osoby, u których stwierdzono jakikolwiek proces ropny. Przed samym zabiegiem przeprowadzającym go lekarzom nie wolno dotykać ran zakażonych, ani zmieniać opatrunków określanych jako brudne.

Leczenie ran w chirurgii

Podstawowa klasyfikacja gojenia ran

W leczeniu ran można zasadniczo uzyskać następujące gojenia:

• gojenie doraźne abo rychłozrost – w tym przypadku brzegi rany sklejają się, zostaje odtworzona ciągłość skóry, a końcowym efektem jest liniowa blizna;
• gojenie opóźnione przez ziarninowanie – jest to proces dłuższy i występujący wtedy, gdy nie doszło do pierwotnego zamknięcia się rany. Powodem może być duży ubytek naskórka, zakażenie lub brak zaopatrzenia rany;
• gojenie pod strupem – występuje gdy dojdzie do wytworzenia ze skrzepu strupa, który jest naturalnie tworzącym się opatrunkiem na ranę.

W zależności od poziomu trudności i ewentualnych powikłań, leczeniem ran zajmują się poradnie chirurgiczne (prostsze przypadki), lub oddziały chirurgii specjalistycznej, jak w przypadku zranień dużych naczyń krwionośnych lub rozległych opażeń.

Pierwsza pomoc w przypadku zranienia

Co oczywiste, pierwsza pomoc powinna zostać udzielona na miejscu wypadku, jeszcze przed dostarczeniem rannego do chirurga. W przypadku ran niewielkich oraz stosunkowo czystych (bez kontaktu z ziemią, odchodami itp.), interwencja może ograniczyć się do pierwszej pomocy. Powinna ona polegać na odkażeniu skóry środkiem dezynfekcyjnym i umieszczeniu na ranie jałowej gazy. Prowadzi to najczęściej w ciągu kilku dni do gojenia pod strupem lub przez ziarninowanie. Można również skorzystać z plastrów do spojenia brzegów zranienia (czyli steristripów), co pozwoli na gojenie doraźne.